Najbardziej niezwykłe ptaki na świecie.

BAŻANT ZŁOCISTY  

Patrząc na pięknie ubarwionego samca aż trudno uwierzyć, że ten piękny ptak pochodzi z rodziny... kurowatych. Samica już o wiele bardziej przypomina ptaki, które znamy z wiejskich podwórek. Bażanty złociste pochodzą z Chin, ale obecnie hoduje się je również w Europie jako ptaki ozdobne.

ZIMORODKOWATE

Zimorodkowate obejmują około 90 gatunków występujących w tropikach Starego Świata, Austrazji, a także Europie i obu Amerykach. Zwykle mają piękne ubarwienie. Na zdjęciu zimorodek malachitowy.

Kardynał szkarłatny


To niewielki ptak pochodzący z Ameryki Północnej. Dorosłe osobniki osiągają długość ciała do 23 cm. Charakteryzuje je głębokie, czerwone umaszczenie oraz grzebień na czubku głowy. Warto zaznaczyć, że samice mają zwykle nieco mniej intensywny kolor, a niekiedy są również beżowe lub brązowe.

Dzioborożce

Jak sama nazwa wskazuje, dzioborożce wyróżniają się dużymi zakrzywionymi dziobami z naroślą na wierzchu. Występują w Afryce i Azji. Na zdjęciu dzioborożec fałdo dzioby.

Kwezal herbowy


Kwezal pochodzi z rodziny trogonów. Ptak ten odgrywał istotna rolę w mitologii Azteków i Majów. Według przesądów, serce kwezala, który długo przebywał w niewoli, przestawało bić. Wizerunek tego pięknego ptaka widnieje na fladze i w godle 
Gwatemali.

Dudek zwyczajny

Ten gatunek dudka można spotkać w Europie i Azji. Zwierzę charakteryzuje się rdzawo-brązową głową z rozkładanym wachlarzem na czubku. Skrzydła pokrywa deseń czarno-brązowych pasów.

Najbardziej niebezpieczne zwierzęta żyjące w Polsce.

 

1. Niedźwiedź brunatny.

 

 

Jego waga sięga 800 kilogramów. Kiedy się wyprostuje, może być nawet dwa razy wyższy od człowieka. Spotkanie z niedźwiedziem brunatnym to koszmar wszystkich strachliwych nocujących pod namiotem. Na szczęście ryzyko jest niewielkie. Doprawdy sporadycznie pojedyncze osobniki widywane są w Tatrach, Beskidach, Bieszczadach. Jeszcze rzadziej - w Sudetach i na Roztoczu. Najgroźniejsze niedźwiedzie są w zimie, obudzone ze snu. Wszak wiadomo: miś głodny, miś zły - może pogryźć, rozszarpać, a nawet... zjeść. Jak się zachować oko w oko z niedźwiedziem? Należy przykucnąć i powoli się wycofać. Bez wstawania, otwierania ust, gwałtownych ruchów. A jeśli konfrontacja jest nieunikniona, należy spieprzać co sił w nogach w dół zbocza.

 

 

 

2. Żmija zygzakowata.

 

 

A to żmija... Nie dość, że żmija, to jeszcze jadowita - i pod ochroną. Jedyny jadowity gad w Polsce, żmija zygzakowata zamieszkuje praktycznie cały kraj. Jedyne, co jej przeszkadza, to wysokość. Zwykle żmije nie zapuszczają się powyżej 2.000 m n.p.m., bytują na skrajach lasów, polanach i łąkach. Mają nie więcej niż metr długości, ciało koloru brązowego z charakterystyczną wstęgą - ciemnoszarym zygzakiem - na grzbiecie. Żywią się małymi ssakami i gryzoniami. Człowieka nie atakują, chyba że bardzo o to poprosi. Wówczas ukąszenie może być nawet śmiertelne - narażeni są, jak zwykle, najmłodsi i najstarsi. Odpowiednio szybko podana antytoksyna niweluje jednak skutki działania jadu żmii.

3. Pryszczel lekarski.

Rzadko kiedy przekracza 2 centymetry długości - jak niby miałby być jednym z najgroźniejszych zwierząt żyjących w Polsce? Wszystko to za sprawą kantarydyny - substancji, którą pryszczel lekarski wytwarza, by odpędzić zagrożenie. Kantarydyna w zetknięciu z człowiekiem powoduje podrażnienie narządów wewnętrznych i w dużej ilości może doprowadzić nawet do śmierci. Z tego powodu często wykorzystywana była jako trucizna. Znacznie częściej jednak jako... afrodyzjak. Inną, podobno jednak niepoprawną, nazwą tego sympatycznego owada jest mucha hiszpańska. Tak - właśnie stąd wzięła się nazwa pewnego środka cudownie stawiającego na nogi [5]. Gdyby ktoś koniecznie musiał sprawdzić, pryszczele najłatwiej znaleźć na jesionach.

4. Kleszcz.

Nie od dzisiaj wiadomo, że im coś mniejsze, tym paskudniejsze. Kleszcze są tego najlepszym dowodem. Mają do kilku milimetrów długości i czają się wszędzie - zwykle w wysokich trawach, w poszyciu leśnym. Pojawiają się nie wiadomo skąd, ze względu na rozmiary trudno je zawczasu dostrzec, a potem zaszywają się na ciele człowieka w miejscach, które są chronione najcieńszą warstwą skóry - chociażby pod kolanami. Kleszcze wpijają się w ludzkie ciało i żerują na nim, ale gorsze jest nie to, co zabierają, tylko to, co po sobie zostawiają. Bardzo często przenoszą bowiem boreliozę, wirusowe zapalenie płuc, zapalenie mózgu i wiele innych wyjątkowo nieprzyjemnych chorób. Jak usunąć kleszcza? Jak najszybciej. Przy pomocy pęsety należy go wykręcić. W żadnym wypadku nie smarować margaryną, "bo tak łatwiej wyjdzie"

5. Wilk.

Zwykle nie atakują ludzi. No chyba że... i tu następuje cała lista, zaczynająca się od głodu, wścieklizny i innych chorób, a kończąca na "szaleństwie" pojedynczych osobników. Może się również zdarzyć, że coś, co przypomina wilka, jest w rzeczywistości "hybrydą" psa z wilkiem pozbawioną lęku przed człowiekiem. Wilki przemieszczają się zwykle watahami liczącymi do 20 osobników. W grupie są szczególnie groźne. Od 2000 roku zanotowano już ponad dwadzieścia zgonów po ataku wilków, ale w samych tylko Indiach w pięć lat wilki ukatrupiły ponad 130 osób [8]. W Polsce są pod ochroną. Szacuje się, że po terytorium całego kraju przemieszcza się około 1000 wilków.

6. Dzik.

"Dzik jest dziki, dzik jest zły. Dzik ma bardzo ostre kły". I już z tego powodu warto trzymać się jak najdalej od niego. Zwłaszcza jeżeli owym dzikiem jest samica opiekująca się młodymi. W poczuciu zagrożenia jest gotowa zaatakować, a rozpędzone 100 kilogramów i komplet ostrych zębów to nie przelewki. Trudniejsze do sprowokowania do ataku samce mogą być nawet trzykrotnie cięższe. "A kto w lesie widzi dzika, ten na drzewo szybko zmyka" - to dobre rozwiązanie do zastosowania, co oczywiste, w lesie. Jednak dziki, mając wyjątkowego pecha, można spotkać nawet i w środku dnia na terenach podmiejskich, spacerujące i wyrywające ludziom zakupy. Wówczas należy spokojnie się oddalić albo - w razie bardzo intymnego tête-à-tête - udawać drzewo.

7. Szerszeń.

Szerszeń europejski, czyli taki, jakiego można spotkać w Polsce, to w rzeczywistości owad niewiele groźniejszy od przeciętnej pszczoły czy osy. Owszem, jego użądlenie piecze bardziej niż pszczół czy os (ale nie bardziej niż porządne meksykańskie chili), a jad zawiera większe stężenie acetylocholiny, ale g...uzik prawdą jest, że wystarczą 3-4 ukąszenia szerszenia, by powalić dorosłego człowieka. Chyba że jest alergikiem, ale wstrząs anafilaktyczny u alergików mogą równie dobrze wywołać i pszczoły, i osy. Szerszenie wcale nie są bardziej winne.

 

Zwierzęta Afryki.

Bielik afrykański.

Występowanie: Środkowa i południowa Afryka. Żyje w pobliżu źródeł wody i zbiorników wodnych, a także w deltach rzek i na brzegach mórz. Wybiera tereny zadrzewione.

Cechy charakterystyczne: Ubarwienie upierzenia białe na głowie i szyi, dziób żółto-czarny, hakowaty. Grzbiet w kolorze brązowym, końce piór czarne.

 Rozpiętość skrzydeł u samca ok. 2 m, u samicy 2,4 m.

Waga samca ok. 2,25 kg, samicy 3,4 kg.

 Odżywianie: Ryby, padlina.

Tryb życia: Ptak towarzyski, żyje w parach. Jest dobrym myśliwym, najpierw obserwuje ofiarę z ukrycia, atakuje w dogodnym momencie.  Wykonuje loty zwiadowcze nad wodą, jednak nie oddala się daleko od brzegu.

Rozmnażanie: Po rozpoczęciu pory lęgowej samiec i samica nawołują się specjalnymi dźwiękami. Wyszukują po jednym lub po dwa miejsca lęgowe, samice składają do 3 jaj, wysiadują je przez okres 42-45 dni. W czasie wysiadywania jaj samiec dostarcza pokarm.

Gazela.

Barwa grzbietu i boku jest taka sama, różne osobniki posiadają różne odcienie od brązowego do białego. Brzuch i wewnętrzne strony kończyn są białe. Samce i samice posiadają rogi o długości 35 cm.

Cechy charakterystyczne: Długość 1 m

Występowanie, siedliska: Północna i wschodnia Afryka, Półwysep Indyjski, Azja środkowa. Żyje na wysokości nawet do 6000 m n.p.m. ale głównie przebywa na terenach stepowych i pustynnych.

Tryb życia: Gazele żyją w stadach po 10 sztuk. jednak zdarzają się stada po kilkaset osobników. Tak duże zgrupowania powstają w okresie jesiennym, kiedy to małe stada łączą się ze sobą w poszukiwaniu nowych żerowisk.

Rozmnażanie: Ciąża trwa przez okres 6 miesięcy. Młode osobniki już po kilku dniach zyskują pełną sprawność fizyczną.

Goryl.

Występowanie, siedliska: Tropikalne lasy w Afryce

Cechy charakterystyczne

Wzrost      167-80 cm samce
                  ok. 140 cm samice

Waga        160-200 kg samce
                   60-100 kg samice

Tryb życia: Większość czasu spędzają żyjąc spokojnie w grupach rodzinnych. Posiadają swoje terytoria o pow. do 30 km 2. Najchętniej żerują wieczorem i rano, w dzień odpoczywają w południe, na noc przygotowują legowiska z gałęzi oraz liści. Są ssakami inteligentnymi, potrafią wykorzystywać różne przedmioty w celu ułatwienia sobie pewnych czynności, np kamieniem rozbijają orzechy. Poruszają się na czworakach podpierając się zgiętymi palcami u rąk.

Odżywianie : Dieta wegetariańska, spożywają ok. 140 gatunków roślin.

Ochrona: Obydwa gatunki goryla są gatunkami zagrożonymi wyginięciem. Zagrożenie dla G. b. Bering, G. b. diesli i populacji Windowi uznano za krytyczne.

Kameleon.

Ciało mocno bocznie spłaszczone, zakończone długim i chwytnym ogonem, na grzbiecie ostra krawędź z zębami przypominającymi piłę. Kształt głowy zwężający się do przodu ku dołowi. Oczy mają możliwość patrzenia w różne strony każde. Kończyny pięciopalczaste wraz z ogonem stanowią bardzo dobre narządy chwytne. Potrafią zmieniać ubarwienie w zależności od otocznia w jakim przebywają. 

Występowanie, siedliska: Afryka, południe Europy, Azja. Występuje także na Madagaskarze, w Indiach, na Hawajach. Żyje głównie w tropikalnych lasach, gdzie panują wilgotne warunki.

Cechy charakterystyczne

Długość    4-60 cm

Waga        do 1 kg

Tryb życia: Żyją głównie na zaroślach i drzewach, wspinając się i chwytając za pomocą kończyn i ogona różnego rodzaju gałązek.  W razie niebezpieczeństwa napełniają się powietrzem, a także stosują zmianę barwy ciała oraz mimetyzm.  Przebywają w obrębie swoich terytoriów broniąc ich przed innymi zwierzętami.

Polowania: W czasie polowania wyrzucają swój długi język pokryty lepkim śluzem na odległość do kilkunastu cm. Robią to bardzo szybko, tak, że ofiara znajdująca się w pobliżu nie ma szans na ucieczkę w czasie takiego ataku.

Odżywianie: Owady, pająki, myszy, małe ptaki.

Rozmnażanie: W większości kameleony są jajorodne. Występują jednak również gatunki żyworodne.

Lemur.

Występowanie, siedliska: Madagaskar i Komory

Cechy charakterystyczne

Długość     do 30 cm
Waga         do 900 g

Długi ogon i kończyny, tylne dłuższe, futro miękkie o barwie brązowawej, głowa okrągła z wydłużonym pyszczkiem, uszy małe, duże, blisko siebie osadzone na przodzie oczy. Palce u kończyn przeciwstawne, chwytne.

Tryb życia: Lemur prowadzi nocny tryb życia i jednocześnie gromadny. Często przebywa na drzewach.

Odżywianie: Rośliny, owady.


Rozmnażanie: Ciąża trwa ok. 136 dni, na koniec rodzi się zazwyczaj jeden młody osobnik.

Nosorożec.

Nosorożce mają dużą, ciężką głowę, z jednym lub dwoma rogami nad częścią nosową i drugie nad czołową. Oczy są niewielkie, uszy duże o sporym zakresie ruchu. Skóra pofałdowana, gruba. Kończyny z 3 palcami szerokimi kopytami, na palcu środkowym opierają główny ciężar ciała. Posiadają dobrze rozwinięty zmysł węchu i słuchu, za to mają słaby wzrok.

Występowanie, siedliska: Afryka, Południowa i Wschodnia Azja. Żyją głównie na sawannach oraz terenach porośniętych zaroślami.

Cechy charakterystyczne:

Wysokość w kłębie 1-2 m

Długość ogona        75 cm

Waga                         1000-3500 kg

Tryb życia: Nosorożce prowadzą nocny tryb życia. Są samotnikami, rzadko można je spotkać w parach lub grupach. 

Odżywianie: Rośliny, głównie trawy, pędy, liście

Rozmnażanie: Ciąża trwa przez okres 420-550 dni, po czym przychodzi na świat jeden młody osobnik. Jest on zdolny do poruszania się. Z matką przebywa do ok. 2 lat. 

Ochrona: Nosorożec jest zwierzęciem zagrożonym wyginięciem na skutek kłusownictwa. 

Szympans.

Występowanie: Zachodnia i środkowa Afryka równikowa, żyje w dżunglach, na suchych sawannach, bagnach oraz w górskich lasach. 

Cechy charakterystyczne: wzrost - samiec do 170 cm, samica do 130 cm, waga - samiec do 70 kg, samica ok. 50 kg, futro zwykle czarne, z wiekiem siwieje, a u starych osobników włosy wypadają (łysieją). Twarz nieowłosiona. Przeciętny bonobo jest nieco mniejszy, ma bardziej smukłe ciało, dłuższe kończyny i ciemniejszą sierść.

Tryb życia: nadrzewny i naziemny tryb życia. Na ziemi spędza od 20-50% swojego czasu. Aktywny w ciągu dnia, noce spędza w koronie drzew w specjalnie do tego celu budowanych gniazdach-posłaniach. Posłania są jednorazowe, każdego wieczoru szympans buduje nowe. Połowę dnia spędza na jedzeniu, pozostałą część zajmują mu w poszukiwaniu kolejnego źródła pokarmu oraz dzienna drzemka. Wspólnie polują na inne zwierzęta.

Odżywianie: wszystkożerne, rośliny, owady (termity, mrówki) lub mięso. Zabija i zjada małe i średniej wielkości ssaki, w tym młode pawiany, a czasem inne małpy.

Rozmnażanie: Po ciąży trwającej 220-245 dni samica rodzi jedno, rzadko dwoje młodych. Młode pozostają przy matce do ok. 4-5 roku życia. Dojrzewają ok. 9 roku życia. Więzi pomiędzy samicą a jej potomstwem są podtrzymywane jeszcze długo po odstawieniu młodych od matki. Samice szympansów współżyją z wieloma partnerami.

Toko żółtodzioby.

Występowanie: Afryka. Żyje na obszarach leśnych i krzewiastych.

 Cechy charakterystyczne: Ubarwienie biało-czarne, dziób żółty, zakulony, długi. Ogon prosty, długi,  wierzchu czarny, od spodu biały.

 Długość 56 cm.

Waga do 2,7 kg.

 Odżywianie: Owoce, owady, małe ssaki i gady.

 Tryb życia: Preferuje aktywny tryb życia w rannej porze dnia, a także wieczorem. Występuje w parach lub grupach, do kilkunastu sztuk. Kiepsko radzi sobie przy poruszaniu na ziemi.

 Lęgi: Po okresie godowym w celu zniesienia jaj samica umiejscawia się w dziupli drzewa, której wejście zablokowuje poprzez nałożenie dużej ilości warstwy błota i mułu. Zostawia sobie dostęp do powietrza przez niewielką szczelinę. W tak przygotowanym gnieździe składa do 6 jaj i wysiaduje je przez ok 3 tygodnie. Po wylęgu piskląt zarówno samica jak i młode są dokarmiane przez samca. Po wyjściu z dziupli samicy, rodzice razem dokarmiają młode pisklęta, które opuszczają gniazdo po okresie ok. 1,5 miesiąca od wyklucia.

Żyrafa.

Żyrafa posiada długą szyję, na czubku głowy od 2 do 5 rogów. Ubarwienie sierści białe pokryte gęsto, prawie całkowicie ciemnobrązowymi plamami. Kończyny jaśniejsze.

Występowanie, siedliska: Afryka, sawanny, tereny na południe od Sahary.

Cechy charakterystyczne:

Wzrost (mierzony od czubka głowy) do 5 m, max. zanotowany 5,87 m

Waga do 1360 kg max. zanotowana 2000 kg

Tryb życia: Żyrafy są zwierzętami aktywnymi w dzień. Żyją w stadach po kilkanaście, kilkadziesiąt osobników. 

Odżywianie: Rośliny, liście z drzew, trawa.

Rozmnażanie: Ciąża trwa przez okres ok 14-15 miesięcy, po czym przychodzi na świat ciele, mierzące ok. 1,8 m.

Czapla czarna. 

Występowanie: Afryka, Madagaskar. Żyje na rozlewiskach, bagnach, terenach przyrzecznych.

 Cechy charakterystyczne: Upierzenie w kolorze czarnym na całym ciele.

 Dziób czarny, długi, prosty.

Nogi długie, szyja długa.

Długość ciała 66 cm.

 Odżywianie: Ryby, zwierzęta wodne.

Trzewikodziób.

Występowanie: Afryka. żyje na terenach bagiennych, brzegach rzek i jezior.

 Cechy charakterystyczne: Duży, gruby i szeroki dziób w jasnym kolorze. Głowa duża, na górze z tyłu sterczące pióra, oczy umiejscowione bliżej przodu. Tułów duży, upierzenie jasnoniebiesko-szare, na spodzie jaśniejsze.

 Wysokość ciała do 120 cm.

Rozpiętość skrzydła do 2,3 m.

Waga do 6 kg.

 Odżywianie: Ryby dwudyszne, płazy, gady, małe ssaki.

 Tryb życia: Ptak aktywny nocą. Większość czasu przebywa na ziemi. Przy lataniu wykorzystuje siłę prądów powietrznych. Przy polowaniach spokojnie wyczekuje na swoją ofiarę i w dogodnej chwili przystępuje do ataku używając przy tym dzioba.

 Lęgi: Samica składa do 2 jaj w gnieździe zbudowanym przez samca, w postaci kopca umiejscowionego na pływającej roślinności albo na suchym lądzie. Jaja są wysiadywane przez następny miesiąc przez samicę i samca, którzy także dokarmiają pisklęta. Na początku karmienie odbywa się poprzez strawiony pokarm, po pewnym czasie młode zaczynają spożywać ryby.

Hiena pręgowana.

Występowanie, siedliska:  Afryka (m.in. Sudan, Kenia, Egipt, Tanzania i Etiopia), zachodnia i środkowa Azji, Azerbejdżan, wschodnia Gruzja.  Hieny żyją na stepach, kamienistych pustyniach, terenach z zaroślami, górskich wyżynach do 2500 m n.p.m.

Cechy charakterystyczne:

Długość bez ogona        95-120 cm

Długość ogona               25-33 cm

Waga                                26-42 kg

Sierść o ubarwieniu zmiennym, jasnożółte, do szaro-brązowego. Posiada charakterystyczne ciemne pręgi na bokach ciała i na udach. 

Polowania: Hieny atakują starsze i słabe mniejsze ssaki, gady, owady ptaki. 

Odżywianie: Padlina, resztki ciała ofiar porzuconych przez inne drapieżniki, warzywa i owoce.

Rozmnażanie: Ciąża trwa ok. 90 dni, młode przychodzą na świat w ilości 2-4, mają zarośnięte uszy i są ślepe. 

Rozwój: Karmienie mlekiem matki odbywa się do 2. miesiąca życia.

Kuglarz.

Występowanie: Afryka. Żyje na sawannach, równinach i terenach górskich.

Cechy charakterystyczne: Ubarwienie czerwono-pomarańczowe na dziobie, skrzydła szare, na grzbiecie brązowy. Głowa oraz brzuch w kolorze czarnym. Nogi czerwone. Głowa dość mocno upierzona.

Długość ciała 60 cm.

Rozpiętość skrzydeł do 180 cm.

Waga ok. 3 kg.

Odżywianie: Małe ssaki, ptaki, płazy ryby, padlina.

Tryb życia: Ptak aktywny za dnia. Żyje w stadach do kilkudziesięciu osobników, tworzy pary na całe życie. Może latać na duże dystanse, nawet 500 km dziennie. W locie osiąga prędkość do 80 km/h. Polowanie odbywa się w locie.

Lęgi: W gnieździe założonym w pierwszej połowie roku samica składa zazwyczaj jedno jajo, wysiadywane następnie przez nią i przez samca, aż do wyklucia pisklęcia, które od razu ma barwę kremowo-bialo-brązową. jest ono karmione najpierw przez samicę, później także przez samca. Po 3 miesiącach życia małego kuglarza umie on już latać. Pozostaje w gnieździe do 6 miesiąca życia.

Lew.

Występowanie, siedliska: Prawie cały obszar Afryki, północne Indie. Lwy żyją na otwartych równinach, sawannach na których żyją również ssaki kopytne, na terenach półpustynnych, krzaczastych, a także górskich.

Ewolucja: Lwy wywodzą się z linii ewolucyjnej nazwanej Pantherinae, do której należą także tygrys, i jaguar. Ich linie rozwojowe rozdzielone zostały najprawdopodobniej ok. 6 mln lat temu. Wg naukowców Gatunek Panthera Leo żył w Afryce ponad 1.5 mln, a ok. 100 - 10 tys. lat temu lew był najbardziej rozprzestrzenionym ssakiem lądowym i występował w Afryce, Europie, Azji, obydwu Amerykach.

Cechy charakterystyczne

Wysokość                       80-105 cm

Długość z ogonem       200-290 cm

Długość bez ogona     140-200 cm

Długość ogona             60-90 cm

Masa ciała                     200-250 kg samce

                                        100-160 kg samice

Prędkość                       do 60 km/h

Samce są większe od samic i posiadają grzywę wokół głowy i karku, poza samcami populacji z Tsavo i Senegalu. Lwy mają sierść o jasnobrązowej barwie na grzbiecie i białej na brzuchu. Grzywa jest rudawa poprzez ciemnobrązową do czarnej. Spotykane są lwy o białym ubarwieniu. Lwy charakteryzują się głośnym rykiem słyszalnym z odległości kilku km.

Tryb życia: Lwy żyją w stadzie złożonym z kilku do ok. 30. osobników, jednak w większości są to stada do 12 osobników. Samice są spokrewnione, natomiast niektóre samce nie są. Każdy samiec ma rangę wyższą od samicy. Każdy samiec rywalizuje z innym o przywództwo w stadzie, przewodzący w razie przegranej odchodzi na zawsze. Samice zostają w stadzie na stałe, natomiast młode lwy odchodzą po osiągnięciu dojrzałości płciowej.  Lwice opiekują się w stadzie wszystkimi młodymi, samce tylko swoimi. Dla gwarancji przeżycia młodych potrzebne są co najmniej 3 samice. W sytuacji zagrożenia zarówno samce jak i samice stają w obronie stada, na przód występują najsilniejsze samce.

Polowania: Lwy polują często nocą na terenach otwartych, w dzień na obszarach porośniętych trawą i krzewami. Polują głównie samice, samce biorą udział w polowaniach na większą zwierzynę. Polowania odbywają się w stadzie, co zwiększa powodzenie. W czasie ataku lwy starają się okrążyć ofiarę, lub zagonić ją w pułapkę, np. gęste krzaki, tak by nie miała drogi ucieczki. Skuteczność polowań zwiększa się nocą. Zabijanie ofiary odbywa się poprzez jej przewrócenie i uduszenie na skutek zaciśnięcia pyska lub gardła.

Odżywianie: Lwy są ssakami mięsożernymi, samce dziennie potrzebują spożyć ok. 7 kg mięsa, samice ok. 5 kg. Głównym źródłem pożywienia są ssaki kopytne, takie jak zebry, gazele, antylopy, bawoły afrykańskie, żyrafy, guźce, czasem także młode słonie, hipopotamy, nosorożce.

Rozmnażanie: Rozród trwa cały rok. Samice zachęcają do kopulacji poprzez wydzielanie charakterystycznej woni, wyczuwanej przez samce, które następnie są selekcjonowane przez samicę do kopulacji. Taka para odłącza się od stada na czas trwający kilka dni, w których następuje kopulacja odbywająca się kilkadziesiąt razy dziennie, podczas niej samica jest w pozycji leżącej, samiec znajduje się na jej grzbiecie i szczęką przytrzymuje jej kark. 

Czas trwania ciąży wynosi do 114 dni, po której następuje poród od 1 do 6 osobników, każdy o masie od 1 do 2 kg. 

Rozwój: Młode osobniki od razu po porodzie mają zamknięte oczy, aż do kilku dni. Chodzenie rozpoczynają po ok. 10 dniach, pełną sprawność osiągają po ok. 4 tygodniach. Po ok. miesiącu pojawiają się zęby, w tym czasie młode oddalają się od matek w celu zabawy z innymi, po kolejnych 2 miesiącach znikają im z sierści cętki, a po 11 miesiącach życia rozpoczynają polowania. Od ok. 16 miesiąca stają się samodzielne, dojrzałość płciową osiągają w wieku 2,5 roku (samce) lub 2,5-4 lat (samice).  Średnia długość życia samców wynosi ok. 10 lat, samice 15-16 lat.

Pawian.

Występowanie: Afryka. Żyje na obszarach leśnych oraz porośniętych krzewami i trawą.

Cechy charakterystyczne: Barwa sierści ciemnooliwkowo-brązowa. Na twarzy skóra w zależności od gatunku czarna lub różowawa, naga, podobnie jak na pośladkach.

Długość ciała 50 - 95 cm.

Długość  38-60 cm.

Waga 15-30 kg.

Odżywianie: Głównie pokarm roślinny: trawa, liście, owoce, nasiona, kwiaty, orzechy. Ze zwierzęcych małe ssaki i ptaki.

Tryb życia: Pawiany są zwierzętami stadnymi, żyją w grupach liczących nawet 200 osobników. Są podporządkowane najstarszym samcom. W nocy śpią zazwyczaj na drzewach.

Rozmnażanie: ciąża trwa przez okres ok. 190 dni, po czym na świat przychodzi jeden młody osobnik.

Sęp afrykański.

Występowanie, siedliska: Afryka, Azja

Cechy charakterystyczne: 

Długość                      89-98 cm

Rozpiętość skrzydeł ok. 210 cm, maks. 3m

Waga                           4-7 kg

Ubarwienie biało-brązowo-białe. Szyja długa, cienka, mało upierzona, głowa mała, zakończona zaokrąglonym dziobem, którego górna część hakowato zachodzi na dolną. Palce długie i cienkie, umożliwiają sprawne chwytanie pożywienia. W pozycji stojącej złożone skrzydła wystają ponad tułów.

Tryb życia: Żyją w parach przez całe życie. Współpracują ze sobą w poszukiwaniu pożywienia. Gniazda budują przy użyciu grubego chrustu, zazwyczaj wysoko na drzewie o kolczastych gałęziach. Żyje na określonym terytorium, jednak w poszukiwaniu pożywienia udaje się na dłuższe loty.

Odżywianie: Padlina 

Rozmnażanie: Składa jedno jajo w ciągu roku, które wysiaduje oboje rodziców przez ok. 55 dni.

Rozwój: Młody osobnik staje się niezależny od momentu przyjścia kolejnego młodego sępa na świat. Dojrzałość płciową osiąga po 4-6 latach.

Wielbłąd dromader. 

Występowanie, siedliska: Północna Afryka, Syria, Indie, Bliski Wschód

 

Cechy charakterystyczne

 

Wysokość w kłębie        1,8-2 m

Długość bez ogona        3 m

Długość ogona               do 50 cm

Waga                                400-600 kg

 

Największe zwierze terenów pustynnych w Afryce. Posiada jeden garb, w którym zmagazynowany jest tłuszcz, służący mu jako zapasowe zasoby spożywcze, a także jako ochrona przed promieniami słońca. Wytrzymuje w temperaturach - 30 C do + 50 C, potrafi chodzić po piasku nie zapadając się w nim.

 

Tryb życia: Wielbłąd jednogarbny jest zwierzęciem opanowanym przez ludzi, wykorzystywanym głównie do transportu na terenach pustynnych, ale także jako źródło mleka, wełny i mięsa.

 

Odżywianie: Różnorakie rośliny pustynne, nawet te, których nie jest w stanie spożyć żaden inny ssak: słonorośle, suche pędy, a także gatunki kolczaste.

 

Rozmnażanie: Ciąża trwa przez okres 12-13 miesięcy. Młode osobniki rodzą się w ilości jednej sztuki od jednej matki, początkowo nie posiadają garbu.

Gepard.

Szeroka klatka piersiowa, wąska talia, głowa mała z krótkim pyskiem, niewielkie, zaokrąglone uszy, futro płowe, posiada dużo czarnych plamek.  Gepardy wydają wiele różnych dźwięków, np. potrafią miauczeć, szczekać, mruczeć, ćwierkać, syczeć. Nie potrafią za to ryczeć.  Zaliczane są do najszybszych zwierząt lądowych, mogą osiągać maksymalną prędkość do 113 km/h.

Cechy charakterystyczne

Długość              112-135 cm

Długość ogona  35-58 cm

Waga                   38-58 kg samce

                              30-42 kg samice

Występowanie, siedliska: Głównie południe Afryki. Żyje na terenach otwartych, sawannach i półpustyniach.

Tryb życia: Gepardy nie są zwierzętami stadnymi, chociaż samce pochodzące z tego samego miotu czasem tworzą małe grupki. Samice żyją w samotności. Prowadzą dzienny tryb życia.

Długość życia geparda dochodzi do ponad 20 lat.

Polowania: Gepardy są zwierzętami, które przy polowaniach wykorzystują swój wzrok i szybkość, raczej nie polują z ukrycia. Ścigają swoją ofiarę przez czas ok. jednej minuty, są bardzo szybkie. Po schwytaniu zdobyczy czekają na kolejną nie marnując energii na poszukiwania. 

Odżywianie: Małe ssaki np. impale, gazele, zające, młode gnu.

Rozmnażanie: Ciąża trwa 90-95 dni, po niej przychodzą na świat młode osobniki w ilości 3-5 i ważące każdy 150-300 g. Pozostają z matką do ok. 13-20 miesiąca swojego życia.

Zagrożenia ze strony zwierzęcia: Gepard nie atakuje ludzi, mało jest także przypadków ataku zwierząt gospodarskich.

Ochrona: Gepardy są zwierzętami zagrożonymi wyginięciem, znajdują się pod ścisłą ochroną międzynarodowych konwencji. 

Hipopotam nilowy. 

Hipopotamy najprawdopodobniej wywodzą się od wspólnego dla wielorybów przodka.  Rozdzielenie na tej linii nastąpiło ok. 54 mln lat temu, wtedy to jedna część zaczęła ewoluować w  Anthracotheriidae, czyli rodziny czworonogich zwierząt, z których jedna gałąź ewoluowała dalej w kierunku hipopotamowatych. Kolejnym wspólnym przodkiem z rodziny Anthracotheriidae był żyjący ok. 20 mln lat temu Libycosaurus, był on bliżej spokrewniony z hipopotamami. Najstarszym hipopotamem był osobnik z rodziny Kenyapotamus pochodzący z Afryki z przed 16-8 mln lat temu. Przodkiem obecnych hipopotamów był Archaeopotamus żyjący od 7,5-1,8 mln lat temu na obszarach obecnej Afryki i Bliskiego Wschodu.

Cechy charakterystyczne

Wysokość w kłębie    1,5 m 

Długość                       3,5-5 m

Waga                           1500-1800 kg samce maks. 3000 kg

                                      1300-1500 kg samice

Występowanie, siedliska: Afryka, głównie na południu od Sahary. Żyją na terenach gdzie występują rzeki i jeziora, występują na obszarach do 2000 m n.p.m.

Ewolucja: przystosowała te zwierzęta do życia zarówno w wodzie jak i na lądzie. Dzięki umieszczonym wysoko oczom i nozdrzom oraz uszom, hipopotamy mogą zanurzać się prawie całkowicie w wodzie. Skóra jest gruba na 4 cm, stanowi aż 25% masy całego zwierzęcia. Posiada ona zabezpieczenie przed promieniami słońca w postaci specjalnej wydzieliny o czerwonawej barwie, składającej się z pigmentów w postaci kwasowych związków chemicznych.  Pomimo zbitej, masywnej budowy hipopotamy potrafią biegać z prędkościami nawet do 50 km/h, jednak tylko na bardzo krótkich dystansach. W wodzie prędkość poruszania sięga 8 km/h. Hipopotamy mogą być zanurzone przez 4-6 minut, po tym czasie wynurzają się w celu zaczerpnięcia powietrza. Proces ten realizowany jest automatycznie, nawet podczas snu. 

Tryb życia: Hipopotamy żyją w stadach, jednak nie wygląda to na tworzenie przez nich więzi społecznych. Wyjątkiem są relacje między starszymi i młodszymi samicami.  Terytorium hipopotamów znajduje się tylko w wodzie, gdzie grupują się płciowo, w każdej grupie jest samiec dominujący, a inne są mu podporządkowane. Przez większość dnia hipopotamy wylegują się w wodzie. Indywidualne wyjście na ląd odbywa się w celu pożywienia roślinnością w porze wieczorowej i nocnej. 

Odżywianie: Głównie trawy, czasami inne małe rośliny. Bardzo rzadko zdarzają się przypadki drapieżnictwa i kanibalizmu. Spożywanie pokarmu przez hipopotamy trwa dziennie ok5 godzin, mogą zjeść prze dobę do 70 kg pożywienia.

Rozmnażanie: Ciąża trwa 8 miesięcy. Młode osobniki rodzą się w wodzie, zazwyczaj po jednej sztuce na jeden poród, ważą po 25-45 kg i mają długość ponad 1 m.

Rozwój: Młode osobniki korzystają z mleka matki od 6-8 miesiąca życia, a przestają je spożywać po ok. roku. Większość czasu przebywają przy matce, często leżąc na jej grzbiecie. Samice dojrzałość płciową osiągają w wieku ok. 5 lat, samce w wieku ok. 3-4 lat.

Lampart.

Lampart to zwierze podobne wyglądem do tygrysa, jednak mniejsze od niego i posiadające inną w wyglądzie sierść, która jest błyszcząca i posiada ciemne, okrągłe plamy o średnicy do ok. 2 cm, gęsto występujące na całym ciele. Kolor sierści na grzbiecie jest żółto-pomarańczowy, na brzuchu biały. Występują także całkowicie czarne osobniki, u których występuje więcej ciemnego pigmentu. Budowa ciała lamparta pozwala na wykonywanie skoków na długość do 8 metrów, do tego jest bardzo szybki i zwinny, jednak po krótkim czasie osiąga zmęczenie.

Inne nazwy: pantera, leopard, rysiec

Występowanie, siedliska: Obszar całej Afryki poza pustyniami, środkowej i południowej części Azji. Żyje na terenie sawanny, wilgotnych lasów, równin i gór.

Cechy charakterystyczne

Wysokość                  50-78 cm

Długość z ogonem  100-159 cm

Długość ogona         58-110 cm

Waga                          30-40 kg samica

                                     50-65 kg samiec

Tryb życia: Lamparty żyją zazwyczaj w pojedynkę, czasem w stadach rodzinnych w ilości do 6 osobników.  Prowadzą nocny tryb życia, kiedy to polują, w dzień odpoczywają. Terytorium zajmowane przez samca ma powierzchnię o wielkości do 40 km.  Przeciętna długość życia lamparta wynosi ok 20-25 lat.

Polowania: Lampart poluje na mniejszą zwierzynę, np. lisy, zające, gryzonie. Wykorzystuje do tego swoją zwinność i szybkość, jednak nie jest w stanie długo podążać za ofiarą ze względu szybkiego zmęczenia. Czasami upolowaną ofiarę wciąga na drzewo w jego konary.

Odżywianie: Pokarmem lamparta jest zwierzyna drobna głównie lisy, zające, mangusty, perliczki, węże, jaszczurki, ryby, młode antylopy, świnie rzeczne, szakale, gryzonie, małe małpy, wiewiórki, czasami, ale rzadko poluje na bawoły i antylopy nilgau. 

Rozmnażanie: Ciąża trwa 90-112 dni. Młode osobniki tuż po porodzie ważą ok 300 g, rodzą się w ilości 1-6. do ok. 8 dnia życia są ślepe.  

Rozwój: Lampart karmiony jest mlekiem matki przez okres do 7 miesięcy życia. Dojrzałość płciową uzyskuje w wieku 2,5 do 3 lat. 

Likaon.

Występowanie, siedliska: Tereny południowej Afryki, otwarte, nie porośnięte zbytnio roślinnością. 

Ewolucja: przodkowie Likaona istnieli w pliocenie na terenach Azji i Europy. Na obszarze Afryki pojawiły się  ok. 1,8 mln lat temu, we wczesnym plejstocenie. Wspólnym przodkiem dla likaona był cyjon, jednak w późniejszym okresie nastąpiło rozdzielenie gałęzi drzewa kladystycznego. Dalszymi krewnymi są także szakale pręgowane i czaprakowe zaliczane do podrodzajów rodzaju Canis oraz inne z tego rodzaju. Ewolucja wykształciła u likaona w uzębieniu szerokich, ostrych łamaczy, które jeszcze u policeńskich przodków były słabo rozwinięte. Obecnie likaon jest jedynym przedstawicielem rodzaju Lycaon.

Cechy charakterystyczne

Wysokość               60-75 cm

Długość ciała         90-100 cm

Długość ogona      30-40 cm

Waga                       20-35 kg

Tryb życia: Likaony należą do zwierząt aktywnych za dnia. Żyją w watahach, po kilka do kilkudziesięciu osobników. W każdej grupie panuje hierarchia, w której przewodnikiem jest stary samiec. Likaony rozdzielają pożywienie najpierw dla młodych, starsze jedzą później. Mocno zauważalna jest hierarchia podporządkowanych i dominujących likanów. Obrazują ją charakterystyczne zachowania , osobnik podporządkowany łasi się, kuli ogon, liże dominującego, który w tym czasie stoi prosto i dumnie.

Polowania: Likaony polują wg określonej strategii. Za pomocą wzroku i węchu wynajdują ofiarę, za którą potrafią podążać przez długi czas z prędkością nawet 55 km/h. Po zmęczeniu ofiary przystępują do niej z kilku stron, a każdy z likaonów ma swoją określoną rolę w polowaniu. Zdobycz ginie po ok. 1 minucie od upolowania. Jej mięso zostaje całkowicie zjedzone w ciągu kilkunastu minut. 

Odżywianie: Mięso zebr, gnu, impal, gazeli, innych antylop, gryzoni, ptaków, a także owady.

Słoń afrykański.

Słoń afrykański posiada duże uszy o długości nawet do 1,5 m, pomagające wytworzyć mu powiew powietrza chłodzący całe ciało. Trąba zakończona jest dwoma palczastymi wyrostkami, służy do oddychania, picia, wąchania, jest pomocna przy kąpieli, pomaga w zbieraniu pożywienia. Posiada 4 zęby o długości 30 cm każdy, ciosy przypominające kły, stanowią przedłużenie siekaczy i rosną przez całe życie. Stopy słonia afrykańskiego są miękkie od spodu. Skóra mocno pomarszczona, z małą ilością owłosienia. Średnia długość życia słonia afrykańskiego wynosi ok. 70 lat.

Występowanie, siedliska: Afryka, tereny pomiędzy południową Saharą i Namibią, północna Afryka, północna Botswana. Żyje głównie na sawannach, stepach, lasach. 

Cechy charakterystyczne:

Wysokość       3 do 4 m             samiec

                          2,2 do 2,6 m      samica

Długość           6 do 7,5 m         samiec

                          4,9 do 6,2 m      samica

Waga               4000 do 6000 kg  samiec

                          2100 do 3200 kg  samica 

Długość ciosów:  3 m

Ciężar ciosów:   30 do 40 kg

Tryb życia: Żyje w stadach złożonych z członków rodziny, jednak bez samców, które to przeganiane są ze stada po osiągnięciu dojrzałości i następnie żyją samotnie i dopuszczane są do stada tylko w okresie rui samicy. Słonie żyją tylko w bliskiej odległości od wody, która służy im do picia i do częstych kąpieli. W celu ochrony przed owadami słonie po kąpieli obsypują się piaskiem.  Do komunikacji między sobą używają specjalnych odgłosów: chrząkanie, a także trąbienia (w przypadkach zdenerwowania). Odgłosy te  powstają przy użyciu gardła, trąby oraz nosa. 

Odżywianie: Słonie afrykańskie żywią się tylko roślinami, głównie trawami, liśćmi drzew, gałęziami i konarami. Dzienne potrzeby żywieniowe słonia wynoszą 200 kg pożywienia i 190 l wody, po przetworzeniu wydala do 90 kg kału. Do rozdrabniania pożywienia używają swoje 4 zęby. Jeżeli je stracą - giną. 

Rozmnażanie: Oznaką początku kopulacji są gesty polegające na ocieraniu się trąbami. Ciąża trwa ok. 22 miesiące, po czym rodzi się młody osobnik o wadze ok 110 kg. Porody u jednej samicy odbywają się co ok. 4 lata. 

Rozwój: Po porodzie karmienie przez matkę trwa ok. 2 lata. Dojrzałość płciowa osiągana jest po 14-15 latach.